Persoonlijke ervaring bestuurder met enkelband

Onlangs kreeg ik, als bestuurder van de FNV en belangenbehartigers van onze leden in de Reclassering, de kans om een week lang te ervaren hoe het is om met een enkelband rond te lopen. Aanvankelijk dacht ik dat de hinder wel mee zou vallen, maar ik was ontzettend blij toen de enkelband er na een week weer af mocht. Het leek me leuk om daar kort verslag van te doen.

Hoogst irritant

Ik had die week al rekening gehouden met het maken van afspraken. Ondanks dat vond ik dat de enkelband mijn leven toch beheerste. Het dagelijks (en op tijd) opladen, het trillen, de sms’jes en gebeld worden wanneer je dat niet doet of wanneer je op een plek bent waar je niet mag zijn. Je moet zeer alert zijn, want als je dat niet bent, dan heb je zo een overtreding te pakken. Dat overkwam mij dus ook (meermaals helaas).

Voorafgaand had ik gevraagd of het huis van mijn schoonouders kon worden aangemerkt als verboden gebied😉. Dat was helaas niet mogelijk, want mijn verboden gebieden waren toen al vastgesteld. Er was per toeval gekozen voor een plek waar ik dagelijks met de hond wandel en dat ging de tweede dag dus al fout. De enkelband begint meteen te trillen. Mijn eerste gedachte is dan “wat is er met dat ding aan de hand”, maar daarna realiseerde ik mij vrij snel dat ik in overtreding was. Ik ontving de sms, werd ook nog gebeld en beloofde beterschap. De enkelband is ook ontzettend nauwkeurig. Om de proef op de som te nemen, dacht ik eens heel snel door het verboden gebied te fietsen en dat deze dan misschien niet af zou gaan. Dat gebeurde dus wel en toen ik werd afgesloten, kon een collega exact laten zien waar en wanneer ik in overtreding was geweest.

Ik boks graag en die lessen zijn altijd op vaste tijden. Het is dan zeer hinderlijk wanneer je op vaste (en vroege) tijden thuis moet zijn. Treuzelen of even blijven kletsen zit er niet in. Toch wilde ik kijken of het zou lukken om te boksen met de enkelband zonder dat dit opgemerkt zou worden. Door de enkelband door mijn sok te verbergen, ging dit eigenlijk behoorlijk goed en de enkelband werd niet opgemerkt, dus dat was fijn.

De dag erna was wat minder fijn toen ik met mijn dochter van zeven boodschappen ging doen. Wij waren de boodschappen aan het afrekenen en ik maakte een praatje met de kassière. Uit het niets zei mijn dochter: “Mijn papa draagt een enkelband.” Het gesprek viel meteen stil en was ook afgelopen.

Dank

Het was voor mij nuttig en leerzaam (ik zeg niet leuk) om dit deel van het Reclasseringswerk te mogen ervaren. Hierbij wil ik iedereen die dit heeft mogelijk gemaakt hartelijk danken. In het bijzonder de collega’s van de Reclassering in Den Bosch voor hun zeer professionele en prettige manier van werken.

Wat houdt ons bezig?

Wij zitten niet stil. Momenteel wordt hard gewerkt aan een nieuw functiehuis voor Reclassering Nederland (niet voor het LDH). Daar wordt samen met RN, collega’s en een specialist van FNV aan gewerkt. Wij proberen jullie belangen hier zo goed mogelijk in te behartigen. Ook hebben wij veel aandacht voor de gevolgen van het SHP (ook alleen RN) en de positie van werkmeesters binnen de Reclassering. Mocht je hier iets over kwijt willen (vrijblijvend) of wanneer je hier invloed op uit wilt oefenen, dan hoor ik graag van je via paul.lathouwers@fnv.nl of 06-28258682 (bellen, sms, whatsapp).