Veerkracht en balans

Reflectie en bezinning. Het is er de tijd van het jaar voor. Maar ik heb er even geen zin in. Kent u dat, hoor ik dominee Gremdaat zeggen, ergens ‘even geen zin in hebben?’

Wat valt er te reflecteren op het jaar dat achter ons ligt, het zo mooie getal 2020, volkomen in evenwicht, maar waarin ons leven totaal overhoop werd gehaald door dat ene alles overheersende, dominerende maar onzichtbare ‘ding’: dat coronavirus? Dat de sport zo trof, in het hart. En als je de sport raakt, raak je de samenleving ook in het hart.

Veerkracht. We hoorden het premier Rutte in zijn laatste toespraak zeggen. Het is een woord dat zeker ook de sport kenmerkt. De sport is ijzersterk georganiseerd omdat het gebouwd is op mensen: professionals én vrijwilligers. Dat heeft niet elke sector in die mate als dat het in de sport aanwezig is. Een mix van professionals die de basis vormen, samen met vrijwilligers die het eigenlijke radarwerk van de sport zijn. Het is een kracht, het is ook een zwakte. De balans is belangrijk en corona zorgt ook hier mogelijk voor onbalans. 

Want wat 2020 met de arbeidsmarkt gaat doen zal in de sport in 2021 pas echt duidelijk worden. De sector wordt nu net als andere sectoren nog aan het infuus van de steunpakketten overeind gehouden. Het was zoeken naar de juiste steunpakketten, en ook wij als vakbond hebben ons best gedaan om deze pakketten in het Haagse voor elkaar te krijgen, samen met andere sociale partners zoals dat zo mooi heet. Het is een groot goed dat we als vakbonden hebben, onze rol is onmisbaar voor én achter de schermen. Dat vond ik al toen ik er nog niet werkte, en nu ik er werk, zie ik nog veel meer van wat de vakbond allemaal dagelijks agendeert en voor elkaar krijgt. 

Balans. Het is mijn drijfveer voor het werk wat ik doe. De vakbond is het contragewicht. In allerlei situaties leggen de leden samen met de professionele werkorganisatie het gewicht in de schaal. Laat dat goed tot je doordringen. Samen sterk is niet zo maar een kreet; het is al jaren De Kern, De Bedoeling van het vakbondswerk. Het is als de 12de man tijdens een wedstrijd (oh wat is dat lang geleden!), het verschil tussen winst of verlies; het is het verschil tussen 5 vingers of een vuist. 5 vingers zijn stuk voor stuk te breken, maar die vuist? En begrijp me goed, ik wil ook samen met de werkgever komen tot de balans, we moeten immers samen door, zeker nu. Niet tegenover elkaar, maar met elkaar, als de twee armen van de weegschaal, bijeen gehouden door wat ons bindt.

Veerkracht en balans. Als ik dan toch aan het reflecteren ben, want dat ben ik ondanks dat ik er geen zin in had toch aan het doen, dan zijn dat de twee woorden waarvan ik hoop dat we die naar 2021 meenemen en samen vormgeven. Doordat wij vanuit de mensen in de sport, vanuit het vakbondswerk en vanuit de werkgeverskant gezamenlijk onze bijdrage blijven leveren. Want we hebben elkaar nodig: om weer verder te komen, om te overleven, om het evenwicht (terug) te vinden, om op adem te komen. Toch ook nog een stukje bezinning. Want ergens geen zin in hebben, ik ken dat eigenlijk niet als het om mijn werk gaat; wel als het om corona gaat. Daar heb ik echt geen zin meer in. En daarin ben ik bepaald niet de enige. 

Ik wens jou en de jouwen een mooie kersttijd toe en een goede start in het nieuwe jaar.