Interview met uitzendkracht Pawel Rudzki

Uitzendkracht Pawel Rudzki kwam op voor de rechten van zijn collega’s. Blijkbaar was Albert Heijn daar niet blij mee, want die zette de werknemer van het distributiecentrum op straat. Tijd voor een interview met Pawel, die de afgelopen tijd nogal wat meemaakte.

1. Kun je jezelf kort voorstellen?

Ik heet Pawel, ik ben 30 jaar oud. Ik ben al tien jaar in Nederland en heb acht jaar via OTTO als uitzendkracht bij Albert Heijn gewerkt. Ik vond dat werk erg leuk, ik had er veel vrienden en een hecht team.

2. Waarom besloot jij met je collega’s in actie te komen?

We zijn afgelopen zomer in staking gegaan om ons te verzetten tegen de nieuwe cao voor uitzendkrachten. We wilden onze kracht laten zien. Ondanks verbeteringen in de cao voor Albert Heijn distributiecentra, waren uitzendkrachten nog steeds uitgesloten van belangrijke rechten. We werken hard maar verdienen het minste. We hebben solidariteit getoond. Ik heb hier vlak voor de staking ook met de manager van AH Pijnacker over gesproken, in een één-op-één gesprek. Ik wilde eerlijk zijn en zei dat ik loyaal moest zijn aan mijn collega’s, ook al was mijn betaling wel omhooggegaan. Het was een oprecht en prettig gesprek. We gaven elkaar de hand.

3. Wat gebeurde er daarna? Wanneer merkte je dat Albert Heijn jou anders begon te behandelen?

Na de staking begon de hel: pesten, ontnemen van functies, roosters waarbij ik voor de zwaarste functie alleen op dagdiensten werd ingeroosterd. Dit had ook financiële gevolgen. Niemand wilde met mij praten of uitleg geven wat er aan de hand was. Later was er een gesprek waarin mij werd meegedeeld dat mijn productiviteit slecht zou zijn. Ik heb uiteindelijk een print kunnen bemachtigen van het hele jaar. Daaruit bleek dat mijn productiviteit gewoon gemiddeld was. 

In plaats van excuses van AH werd de situatie erger. Ze wisten dat ik altijd op tijd was, nooit te laat kwam. Ik probeerde altijd een voorbeeld te zijn voor anderen. Ik had nooit waarschuwingen gehad... en dat was blijkbaar juist een groot probleem. Dus werd ik dubbel gecontroleerd. Op het werk moest ik voortdurend over mijn schouder kijken in plaats van me op mijn werk te kunnen concentreren. De manager bevestigde zelfs: 'Klopt, er ligt een vergrootglas op jou.'

4. Hoe kreeg je te horen dat je moest vertrekken?

Men heeft mij op slinkse wijze ontslagen. Ik kreeg drie waarschuwingen waarmee ik het niet eens was. Ik had harde bewijzen dat het niet klopte. Men nodigde me uit voor een gesprek over de inhoud van de waarschuwingen, maar het bleek dat men mij toen al wilde ontslaan. Er werden pogingen gedaan zodat ik alleen naar het gesprek zou komen, zonder steun van FNV-collega’s. Zij wisten dat die een ontslag niet zouden toelaten. Men lokte mij naar kantoor onder het voorwendsel van een gesprek dat niets met werk te maken had. Men heeft mij stilletjes ontslagen zodat geen collega het zou merken. Ze hebben mij als een dief naar de receptie begeleid waar ik alles moest inleveren. De AH-manager durfde mij niet in de ogen te kijken. Hij liep naar de receptie en zei dat ik ontslagen was en dat ik mijn kaart moest inleveren. Hij stond met zijn rug naar mij toe en kon me niet aankijken of één woord tegen me zeggen. Ik had al eerder gehoord dat ik voor hem lastig was en dat hij van me af wilde. Eerder waren er al een paar kleinere incidenten geweest, waarna mijn uitzendbureau mij vanwege de omstandigheden verlof gaf. Er is manipulatie en poging tot diskrediet tegen mij uitgevoerd. Achteraf bleek dat de leidinggevenden van deze acties de AH-manager en OTTO waren.

5. Wat betekent dit voor jou en je gezin?

Dit betekent veel voor mij. In de drie maanden direct na de staking werd ik meteen lastiggevallen en geïntimideerd. Ik verloor het werk waar ik heel veel van hield, ondanks vervelende incidenten. Het begon met de komst van de nieuwe manager. Zijn missie leek me koste wat kost weg te krijgen. De manier waarop ik ontslagen ben, was gewoonweg tragisch. Op dit moment moet ik gebruikmaken van psychologische zorg. Mijn gezondheid is achteruitgegaan door voortdurende stress en zenuwen. Ik heb het lang volgehouden met de tanden op elkaar, maar ieder mens breekt uiteindelijk.

6. Wat wil je dat mensen in Nederland weten over jouw situatie en over andere arbeidsmigranten?

Ik wil alle immigranten meegeven: vecht voor jezelf, helaas zijn we hier slechts gasten. Er is geen sprake van gelijke behandeling, maar je moet ertegen vechten. Vecht voor jezelf en voor je vrienden. Misschien ben ik vandaag ontslagen, maar ze kunnen jullie niet allemaal ontslaan.

7. Wat zou je tegen Albert Heijn willen zeggen? 

Ik wil het management van AH zeggen dat de manier waarop ze mij hebben behandeld beschamend is. Ze weten dat ik een gezin heb en zorgtaken. Ik was altijd bereid tot gesprekken en uitleg. Zij kwamen niet naar die laatste bijeenkomst, omdat ze wisten dat ik bewijs had van mijn onschuld, net zoals bij mijn productiviteit. Ze wilden een nieuwe publiekelijke leugen vermijden die ik zou kunnen aanvechten. Maar ik vecht het wel aan. Het klopt niet! 

Tot op heden heb ik contact met het team dat binnen werkt en hoor ik hoe zij worden geïntimideerd en lastiggevallen omdat er geen leider meer is. Ik was voor jullie ongemakkelijk, omdat ik de praktijken van jullie managers aankaartte, die op immorele wijze contracten uitdeelden. Uitzendbureau OTTO was hiervan op de hoogte maar heeft geen actie ondernomen. Ik, een gewone arbeider, kwam op voor de werknemers die dit hebben meegemaakt. Ik vocht voor betere salarissen, contracten en andere zaken waarmee jullie nu nieuwe werknemers kunnen lokken om bij jullie te komen werken. En wat deed OTTO? 

Ik heb altijd mijn werk eerlijk en goed gedaan. Ik wil geen oorlog voeren, maar ik zal niet toestaan wat jullie mij hebben aangedaan. Ik geloof in gerechtigheid en ik hoop op jullie geweten. In geen enkel interview heb ik één kwaad woord over jullie gezegd. De staking ging over de cao. Waarom maken jullie het persoonlijk en proberen jullie mij te slopen? 

8. Als je jouw verhaal in één zin zou moeten samenvatten, wat zou dat zijn? 

Mijn verhaal is gewoon een voorbeeld van hoe bedrijfsbeleid en grote corporaties een gewoon mens kapot kunnen maken. Ben ik, Pawel Rudzki, echt zó’n gevaar voor AH? Hoeveel gesprekken zijn er geweest over norm, over de behandeling van werknemers, over discriminatie? Hoe vaak was ik bereid met jullie te praten? Maar het is kennelijk makkelijker om een werknemer kwijt te raken dan te gaan zitten en een compromis te sluiten...

Steun Pawel Rudzki in zijn strijd!

Wil je Pawel steunen in zijn strijd? Doe dan mee aan de internationale e-mailactie van LabourStart. Dank je wel alvast!