Opinie: De 30-urige werkweek komt weer om de hoek kijken

Kortgeleden kwam vakbond CNV opnieuw met het thema van de 30-urige werkweek. Met de zelfde argumenten als eind 2019. Een betere balans tussen werk en privé. Als FNV-lid een mooie gelegenheid hier op in te haken.

Werken kan leuk zijn

Massa’s werknemers voelen de hete adem van de burn-out in hun reeds verschroeide nekken. Onderzoek van de vakbond onder werkenden geeft aan dat er flinke groei zit in het aantal arbeidskrachten die op omvallen staan. Velen pleiten voor het verkorten van de werkweek om de balans tussen privé en werk te verbeteren. Niet verrassend protesteren werkgevers luidkeels. In een eerder artikel is al eens uitgelegd hoe een aantal misvattingen in ons systeem de oorzaak zijn van de onbalans in ons leven (met een 30-urige werkweek in balans).

Dat er nu weer aan de werktijdenbel wordt getrokken betekent dat veel mensen heil zien in het verminderen van de blootstelling aan hun werk. Wellicht is het symptoombestrijding. Er zijn afgelopen tijd voldoende aanwijzingen dat veel werkenden in organisatorisch drijfzand verkeren. De toeslagenaffaire is een voorbeeld van zo’n moeras. ‘Dat werken ook leuk kan zijn’, roept een voormalig hoogopgeleide medewerkster van de belastingdienst bij haar nieuwe werkgever, een universiteit. Zij heeft het geluk dat ze zich uit het zuigende slik van haar oude organisatie heeft weten te sleuren.

Evenwicht

Noodverbanden aangelegd door de heelmeesters van het huidige demissionaire alsmede vorige kabinetten zijn niet langer in staat de stank binnenshuis te houden. Overheidsorganisaties met gefrustreerd personeel. Door algoritmes opgejaagde burgers. De veehouderij heeft zich laten opzadelen met dure luchtwassers en mestvergisters om 75 miljoen kg shit te camoufleren. Huizenprijzen die wolkenkrabbers naar de loef steken. Het zijn enkele voorbeelden van de gevolgen van jarenlang lapmiddelenbeleid. Geen wonder dat half Nederland niet lekker in zijn vel zit.

Werkgevers die hard roepen dat die 30-urige werkweek niet kan, zijn zich er vermoedelijk niet van bewust dat veel werknemers nog de nodige uurtjes extra draaien als mantelzorger. Uren die nergens op een begroting staan, maar wel gedraaid worden. Of de ouders die als vrijwilliger de sportclub van hun kind ondersteunen. Werkzaamheden met wellicht hogere maatschappelijk toegevoegde waarde die niet worden betaald. Het wordt allemaal een stuk makkelijker als we het op het werk iets rustiger aan kunnen doen. Het draait allemaal om evenwicht en voorkomt ziekteverzuim en productiviteitsverlies.

Krapte op de arbeidsmarkt; veel geschreeuw, weinig visie

‘Er is een schreeuwend tekort aan arbeidskrachten’, lees je in de media. De vergrijzing krijgt de schuld. Onderliggende oorzaak is natuurlijk het moordende neoliberale beleid als dé weg naar maatschappelijke inefficiëntie. Als voorbeeld het leger aan koeriers die bijna niks kosten omdat ze bijna niks verdienen als gevolg van de moordende concurrentie. Doelmatig is het niet als het ene na het andere busje de wijk in jakkert om je webwinkelbestellingen te bezorgen. We hebben verzuimd om al onze technologische vooruitgang in te zetten op een toekomst waarin we met minder werken in ons levensonderhoud kunnen voorzien.

Hoe verblind onze leiders zijn blijkt wel uit het voornemen om in Appingedam een nieuw datacenter te bouwen. Terwijl we alle zeilen bij moeten zetten om de samenleving op groene energie over te zetten wil de gemeente Eemsdelta er nog een energieslurper bij laten zetten. ‘Met de restwarmte kunnen andere bedrijven verwarmd worden’, raaskalt een wijsneus van Groningen Seaports daarbij claimend dat dat duurzaam zou zijn. Deelbelangen en te veel data doen verwoestend werk tussen de oren.

Ridicuul is het argument van de 100 arbeidsplaatsen die er zouden ontstaan. Met een tekort aan arbeidskrachten moet je juist bezuinigen op werkgelegenheid.

In de horeca schreeuwen ze om personeel. Werk met een veel hogere toegevoegde waarde voor de maatschappij. Want zeg nou zelf. Aan tafel in goed gezelschap converseren daarbij genietend van lekker eten en drinken is de mooiste vorm van dataverkeer.

Jeroen van Linge
FNV-lid