Opinie: Met een 30-urige werkweek in balans?

De blijde boodschap; een 30-urige werkweek Kerst kwam deze keer met een heel blijde boodschap van de voorzitter van onze collega vakbond. Deze voorhoededenker hield een pleidooi voor de dertigurige werkweek. Belangrijkste argument is een betere balans tussen privé en werk.

Van 0 uur naar 30 uur

Een kortere werkweek voor de schoenmakers zit er nog niet in met een vloedgolf aan versleten zanderige hakken. Het is bijna aandoenlijk zoals meerdere partijen in onze samenleving bijna in doodsangst over elkaar heen duikelend schreeuwen dat een 30-urige werkweek onmogelijk is. Een vreemde uitspraak als je je door de arbeidsvoorwaarden van menig flexwerker gaat. Die hebben veelal een 0-urige werkweek. Bepaald geen evenwichtige situatie. De meeste zzp-ers worden vast heel vrolijk bij de gedachte aan een 30-urige werkweek

‘We kunnen nu al bijna geen arbeidskrachten vinden’, roepen de tegenstanders. In de zorg, onderwijs en de politie, is dit zeker waar. Deze mensen staan als geen ander onder druk om hun job te doen en verdienen het als geen ander om een goede balans tussen werk en privé te realiseren. 

Balans

De balans is het sleutelwoord. Is het niet het werk zelf dan is het wel door de verborgen werkdruk in onze samenleving. Naast ons werk ervaren we veel (geestelijke) belasting door de complexiteit van ons hedendaagse bestaan.

Terwijl de hulpverlener met gillende sirenes en blauwe zwaailichten onderweg is naar de ramp gaan zijn gedachten uit naar het moment dat hij zich een weg moet banen door de jungle van de zorgpolissen. Op jacht naar een betere zorgverzekering waarbij de grootste zorg is om niet het risico te lopen dat je betaalt voor iets wat je niet nodig hebt, zo lijken de verzekeringsmaatschappijen te beweren.

Om niet te betalen voor een ander is de onderliggende gedachte. Dat het principe van verzekeren berust op met z’n allen betalen aan een systeem, waarbij iemand die pech heeft de nodige financiële steun krijgt van ons allemaal is door de reclame-nevel nauwelijks meer zichtbaar.

De zoektocht naar de ’ideale’ polis die op z’n best zo’n 3 euro per maand minder kost, zal bij menig hardwerkende Nederlander toch wel een uurtje of 2 tijdverspilling vergen. Op een beroepsbevolking van zo’n 8,5 miljoen gaat dan 17 miljoen uur aan zinloos werk en een niet in tijd uit te drukken hoeveelheid nodeloze geestelijke energie verloren.

Het tweezijdig mes

We zitten toch in de zorgsector. Bij een operatie met een tweesnijdend mes kan werkduurvermindering zelfs een dubbele bijdrage aan een betere balans betekenen. In al die kantoorgebouwen struikel je over de medewerkers die bezig zijn met het verzinnen en verwerken van honderden verschillende verzekeringen. Als zij hier mee ophouden komen naast de 17 miljoen uur deze arbeidsuren er nog bij. We hebben zo al een flinke amputatie van het argument van de tegenstanders dat er niet genoeg personeel zou zijn in gang gezet.

Zo liggen er nog veel meer soortgelijke kansen voor het oprapen als we ons niet om de haverklap wijs laten maken om bijvoorbeeld van energieleverancier te wisselen.

’s Avonds door een halfdonker winkelcentrum dolen om onze boodschappen te doen hoeft niet meer. In de 30-urige werkweek kan dat gewoon overdag. Winkels zijn niet meer open tot tien uur ’s avonds. De hieraan verbonden arbeidsuren komen te vervallen geheel in overeenstemming met een 30-urige werkweek.

Gebogen hoofd

We lopen met gebogen hoofd ten gevolge van de onbalans veroorzaakt door een Samsung of Apple hersenprothese. Deze toestellen zijn draadloos verbonden met ons brein, met het zwaartepunt van de hersenactiviteit zo’n 40 cm uit het centrum van onze hoofdinhoud. Niet op weg naar huis, maar naar ons ouderlijk huis waar we ten gevolge van het uithollingsbeleid in de zorg mantelzorg verrichten voor onze eenzame vader of moeder. Een voorbeeld van op slechte wijze het mes aan twee kanten laten snijden. Mensen wegbezuinigd, de overgebleven mensen hebben teveel werkdruk en haken af, de balans is ver te zoeken. En nu roepen ze dat het personeel niet te vinden is. De weg naar herstel loopt via een verbeterde balans door het herverdelen van zinloos werk naar zinvol werk.

Van 36 naar 30 uur

Recentelijk opperden enkele vermeende wijsneuzen dat mensen die in deeltijd werken, veelal moeders die het opvoeden van kinderen als een serieuze zaak zien, maar wat meer moeten gaan werken om de personeelstekorten op te lossen. De hersenprothese heeft flink huisgehouden in de hoofdjes van dit soort predikers. Als ergens rust en evenwicht van belang is, is het wel bij opgroeiende kinderen. Met de invoering van een dertigurige werkweek komt een volledige baan voor moeders in beeld en komt een eind aan de nodeloze discussie rond deeltijdwerk.

Tunnelvisie

Bij een goede schoenmaker voor de reparatie van versleten zanderige hakken is een behandeling voor de genezing van tunnelvisie inbegrepen. Gezien het gevaar voor de volksgezondheid en de dreiging van maatschappelijke onbalans adviseren wij om een dergelijke behandeling in de basisverzekering op te nemen.

Jeroen van Linge,
Kaderlid Nippon Electric Glass