Column: Polderen op drijfzand

Een Marsbewoner en een werknemer bespreken hoe in ons falend systeem de opstapeling van lapmiddelen leidt tot drijfzand. Deze serie beschrijft hoe door de grote afstand tot de aarde hebzucht verdwijnt en denken vanuit het collectief belang ons van het verstikkend moeras kan bevrijden. De serie Polderen op drijfzand, episode 20 door Jeroen van Linge, FNV lid

Met het onverklaarbare vertrek van een fantastische vicepresident vervalt het management weer in oude zonden. De FNV kadergroep krijgt compliment van Japans management.

De basiselementen voor het verkiezingsprogramma van partij M’25

Fatale beslissing

NEG heeft nu de glasvezelfabrieken van PPG in de VS overgenomen. Dat is niet zo erg. Wat wel erg is, is dat ónze Japanse vicepresident vertrekt. Jammer voor de gewone werknemers. Opnieuw zien we een positieve ontwikkeling sneuvelen. Wat zijn er voor krachten in het spel als een toonaangevende leidinggevende die zich niet verheven voelt boven het werkvolk geen succes lijkt te mogen hebben? Enkele engineers vertrouwt hij toe dat hij graag was gebleven. ‘Jullie gaan een moeilijke tijd tegemoet’, waren zijn laatste woorden tegen mijn collega en mij.

De afgrond

Bij een volgende cao-ronde lijkt er een lichtpuntje te verschijnen. De strijd tussen Fleischman en de vakbonden loopt hoog op. Echter het zijn de vakbonden die op professionele wijze een oplossing weten te vinden. Fleischman wordt gepasseerd door een brief rechtstreeks van het Japanse management naar ons waarin ze hun lof uitspreken voor de inzet van de vakbond om tot een overeenkomst te komen.

Het duurt nog even maar dit is wel het einde van Fleischman. Helaas, tegen advies van de ondernemingsraad in, promoveert de Japanse top een lokale manager tot directeur. ‘Het is niet mijn verantwoordelijkheid’, is wat we al vaak te horen kregen bij kritische vragen. In zijn gevolg komen enkele oud collega’s van zijn voormalige werkgever binnen. Het is de geboorte van de Big Five. ‘Wij gaan deze klus wel even klaren’, stralen ze uit. Met name ‘de strateeg’, is van het type voor wie fossiel te modern is. Het mondt uit in een reorganisatie met zo’n 130 gedwongen ontslagen.

Het beste gevoel, maar met een bittere nasmaak, houd ik over aan een project met mensen van de werkvloer. Dit team van productiemedewerkers, eerstelijns leidinggevende en zelfs een productiechef weten de werkzaamheden en verantwoordelijkheden van een productielijn keurig in kaart te brengen. We hebben slechts 1 KPI nodig. Andere KPI’s leiden alleen maar tot perverse prikkels bij leidinggevenden. De ploegoverdracht op de werkplek is een belangrijke zet waardoor filevorming voor de klok ten einde komt. Mooi is dat juist door inzet van een extra medewerker de productiviteit per medewerker stijgt. Synergie is het.
Niet verrassend: Het standaardiseren van deze werkwijze bij de leiding van het bedrijf is iets als sneeuw voor de zon.
Met petten van de betrokken medewerker en de vakbondsman op het opgeheven hoofd verlaat ik dit bedrijf.

Gedachtengoed voor een betere wereld

‘Jeroen, brandt los! We hebben 19 interplanetaire sessies gehad waarbij ik je hopelijk voldoende afstandelijk perspectief heb gegeven om een begin te maken met het gedachtengoed van de op te richten politieke partij Mars’25 ofwel M’25.’
‘Absoluut Tai, absoluut.’
‘Laten we nog even kort de belangrijkste uitkomsten op een rij zetten’, moedigt Tai mij aan.
‘Het fundament is het basisinkomen. Hiermee is de armoedegrens gedefinieerd en een hoop ellende te voorkomen. Een belangrijke pijler voor positieve deelname aan de maatschappij. Voor de arbeidsmarkt hebben we al vastgesteld dat met dit idee de mensen zekerheid hebben en werkgevers maatschappelijk verantwoord op jacht kunnen naar flexibele arbeid.’
Ik zie Tai instemmend met zijn hoofd bewegen.
‘Met het basisloon als inkomensondergrens is er ook de bovengrens, die we relateren aan het maximale geluk dat geld kan brengen. We hebben gesproken over de kenmerken van landen die hoog scoren in de Happy Planet Index. Vertrouwen in de overheid en weinig corruptie. Integriteit is belangrijk.’
‘En niet te vergeten, het instellen van een rijkdomsplafond, Jeroen.’
Nu gaat het beeld van instemmend geknik richting Mars.
‘Tai we hebben het ook een keer gehad over het bestaansrecht dat mensen ontlenen aan ongewenste fossiele activiteiten en hoe dit collectieve verbeteringen in de weg staat.’
Camera’s, draadloze interplanetaire verbindingen en beeldschermen brengen ons in oogcontact.
‘En schaarste!’, roep ik uit. ‘We hebben gesproken over vreemde verschijnselen als: ‘2^e fles halve prijs’, terwijl je eerder zou verwachten dat bij aankoop van de eerste het gevolg zou moeten zijn dat de 2^e fles duurder wordt.’
‘Ja en toen eindigden we met een nieuwsbericht dat iemand meer dan 11 miljoen euro had betaald voor een geschreven manuscript van Albert Einstein.’
Ik roep uitbundig: ‘Ja Tai, toen kwam jij met de opmerking dat ecologen daar heel wat bomen voor kunnen planten. We zijn er op uitgekomen dat er flink wat ecologen aan de verkiezingen van 2025 mee moeten doen. Geen economie maar ecologie.’

Einstein leeft voort

‘Precies.’
Instemmend geknik op Mars bereikt Aarde.
‘Nog even over Albert Einstein, Jeroen. Hij is belangrijk voor ons project door één van zijn stellingen, namelijk. “Je kan een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt”. Daarom ben ik met jou in contact gegaan. We zoeken voorhoededenkers, weet je nog? Mensen die in staat zijn om de gevestigde denkwijze te verlaten om tot structurele oplossingen te komen. Die beseffen dat jullie gevangenen zijn van een door consumptie en hebzucht gedreven systeem.’
Mensen die inzien dat de mooiste planeet van dit zonnestelsel, Aarde, de ecologische kaders biedt waarbinnen jullie moeten leven. Waarin welvaart los staat van geld, maar geld slechts een ruilmiddel is om met z’n allen te werken aan maximaal welzijn. Ik heb nu een mooi toekomstbeeld van de aarde, heel anders dan op 18 augustus.
De woorden van de enige persoon die ik ken die in de positie is om  onbevooroordeeld richting te geven, raken me behoorlijk. In deze overtuiging zal ik op zoek moeten naar andere voorhoededenkers die ook inzien dat we met de huidige denkwijze niks zullen verbeteren.
Met een simpel ‘tot 2025’ beklinken we onze afspraak.

Jeroen van Linge,
FNV lid