Geschokt lazen wij de column “hebben jullie er ook zo’n zin in?” van Robert Jan, productiemanager Onderhoudsbedrijf Maastricht. De klant, (hij bedoelt de reizigers), die jouw salaris betaalt was niet blij met jullie, jullie lieten deze klant in de steek, ze konden niet van jullie op aan en deze manager kreeg er buikpijn van. Zomaar een paar zinnen uit zijn column.
Het ging over de stakingen. Door deze stakingen liep het werk nog verder achter en dat maakte hem nóg onrustiger. Eigenlijk vindt hij dat er helemaal niet gestaakt hoort te worden. Want dat staat niet in verhouding tot het duperen van al die klanten (hij bedoelt de reizigers). Stakingen zijn voor hem een no-brainer.
Gelukkig lazen wij dat hij wel al vijf jaar bij NS werkt en daarvoor een schat aan ervaring heeft opgedaan. Hij heeft zo voor zichzelf dus een goede visie van het openbaar vervoer kunnen ontwikkelen. Zo vergelijkt hij kleine commerciële marktbedrijven met NS, een bedrijf met meer dan 20.000 werknemers en meer dan 1 miljoen reizigers (klanten?) per dag. Natuurlijk roept hij net als de directie, dat het financieel slecht gaat bij NS, NS een bedrijf waar de aandelen volledig in handen zijn van de regering. Hier denkt hij dan weer niet aan die klant (de reizigers). Want deze regering kan er ook voor kiezen om meer te investeren in het openbaar vervoer.
Toch sluit hij positief af. Jullie doen wel met ziel en zaligheid je best…… maar door jullie stakingen blijft dat helaas niet hangen bij de reizigers (hij bedoelt klanten).
Wij vinden deze column eigenlijk een no-brainer en krijgen er buikpijn van. Een werkgeversvisie uit de jaren dertig. Een man met al ‘vijf’ jaar ervaring die monteurs met 10, 20, 30 en zelfs 40 dienstjaren even de les leest. Een totaal gebrek aan kennis van de arbeidsverhoudingen in de democratische rechtstaat Nederland en bij NS.
Maar ook geen enkele kennis van wat jullie werk nou eigenlijk echt inhoudt. Hij heeft geen begrip voor het feit dat jullie erkenning willen voor wat je werk inhoudt en hoe zwaar dat is. Dat werken in de nacht en onregelmatig werken zwaar is, dat jullie moeten klimmen, kruipen en tillen in je werk, dat er echt gewoon smerig werk is bij jullie én dat dit werk dus ook eerlijk betaald moet worden.
Hij sluit zijn ogen voor zijn eigen verantwoordelijkheid en die van de directie. Vijf jaar geleden had hij al kunnen beginnen met het maken van regelingen waarbij oudere werknemers op verzoek vrijgesteld van nachtdiensten kunnen worden en andere maatregelen om het zware werk te verlichten. We vermoeden dat hij op die onderwerpen niet veel gescoord heeft. Juist dit jaar had hij zelf een grote kans. Hij en zijn collega’s hadden voor jullie op kunnen komen tijdens de cao-onderhandelingen. Als zij zich gewoon redelijk aan de cao tafel hadden opgesteld, hadden jullie niet tot staking over hoeven te gaan.
Het meest bijzondere aan deze column is dat deze manager zich in een NS-omgeving bevindt waarin hij kennelijk zich veilig voelt zich zo over het uitvoerend personeel uit te laten, waarschijnlijk triomfantelijk naar zijn directe collega’s kijkend, bij het verspreiden van deze polariserende nonsens. Applaus van de directie? Wie zal het zeggen?
Maar wij begrijpen het ook wel. Beginnen wanneer je wilt, ‘s avond lekker bridgen en tennissen en ieder weekend wel erg veel lopen op de golfbaan. Dat is ook zwaar hoor.
Het is omdat het niet kan…. Maar alleen om zo een column zou je al bijna een week willen gaan staken.
Karel de Buijzer
Henri Jansen
Bestuurders FNV Spoor