Ode aan mijn vader

Mijn vader is overleden. Hij leerde mij sporten en het belang van sporten. Hij was een goede keeper en tafeltennisser. Al vroeg bracht hij me het balgevoel bij, uren speelden we in de garage het balletje heen en weer. Hij leerde me ook dat er ongelijkheid is in de wereld. “Zij die al veel hebben, willen vaak nog meer hebben.” Hij zag het als een wetmatigheid waar weinig aan te doen was. Daar verschilden we van mening. 

In de 88 jaar dat hij leefde is er veel veranderd in werkend Nederland. In de na-oorlogse tijd moest hij als 16-jarige jongen gelijk geld gaan verdienen. Hij werkte 42 jaar voor dezelfde baas, de Nedap in Groenlo. Groenlo kende 3 grote fabrieken op 6000 inwoners! De bekendste daarvan was de Grolsch brouwerij. Toen die verdween naar Enschede huilde het kleine stadje in de Achterhoek. Het merk was te groot geworden en had letterlijk behoefte aan meer ruimte en een betere infrastructuur. De Nedap groeide ook flink. Zeker toen ze de stemmachines uitvonden. Maar bleef altijd in Groenlo.

Trouw tot aan de dood

Mijn vader ging met 58 met vroegpensioen. Dat kon toen nog. En dat mag ook wel na 42 trouwe dienstjaren. Vervolgens kreeg hij elk jaar met Pasen, Kerst en met zijn verjaardag een bloemstuk en tot zijn laatste verjaardag hoorde daar ook nog een envelop met inhoud bij. Langs zijn kist lag dan ook een prachtig bloemstuk van zijn voormalige werkgever. Tot aan zijn dood trouw aan elkaar. Het ontroerde me.

Waar vind je die bazen nog? Die 30 jaar lang bloemstukken sturen naar hun gepensioneerde medewerkers? In plaats van die bazen die ik nu tegenkom die functies opknippen en taken uitkleden om ze zo nog lager te kunnen betalen? Of zij die de dure oud-ambtenaar met zijn “riante” arbeidsvoorwaarden het liefst vandaag nog wil inruilen voor een tijdelijke kracht die ze op kunnen roepen voor een niet leefbaar loon. Bazen die alleen maar bezig zijn met winst en met de race naar beneden. Wat heb je aan 220 miljoen winst en toch nog moeten bezuinigen op salarissen van mensen die al zo weinig verdienen? Zijn deze bazen niet de menselijke maat en gewoon goed werk uit het oog verloren? 

Menselijke maat

Als progressief persoon wil ik graag terug naar de tijd die er ooit was, de tijd van wederopbouw, waarin bazen begrepen dat een gewaardeerde medewerker harder voor je loopt dan een uitgeknepen medewerker. 

Na corona is er ook sprake van wederopbouw. Gelukkig gaan er ook binnen werkgeversorganisaties nu eindelijk stemmen op om het tij te keren. Het model om de rijken rijker en de armen armer te maken is niet meer houdbaar. Het is - een simpele logica - niet goed voor de economie. Geld moet rollen. Het is niet goed voor de gezondheid. Niet goed voor het milieu, niet goed voor de verzorgingsstaat en niet goed voor de menselijke maat. 

Dat alles schoot in flarden samen met veel andere gedachtes door mijn hoofd toen ik keek naar de bloemen naast jouw kist, pap. Ook de FNV had een bloemstuk voor jou. Je was nooit lid, maar ik wel. Mijn strijdvaardigheid heb ik van moeder. Die sprak mensen erop aan als ze vond dat iets niet klopte. En dat is wat ik blijf doen en wat iedereen kan doen. De bazen die het goed doen, waarderen om wat ze goed doen; en als je vindt dat de menselijke maat zoek is, kom alsjeblieft voor jezelf op. Ik help je daar graag bij. Want zij die al veel hebben, kunnen dat best delen met jou die er nota bene trouw voor gewerkt heeft. Dag lieve pap, je leeft voort in mij.