Grote belangstelling voor cao-café Woondiensten
Teleurstelling en boosheid over haperende cao-onderhandelingen
Zo’n 180 deelnemers deden 18 januari mee aan het online cao-café van FNV Woondiensten. De bijeenkomst was georganiseerd omdat de onderhandelingen over een nieuwe cao Woondiensten niet soepel verlopen. Cao-onderhandelaar Janneke Waage praatte iedereen bij en er was ruimte voor vragen en opmerkingen. De verontwaardiging bij de deelnemers over de opstelling van de werkgevers is groot.
Dit zijn de knelpunten
Janneke Waage, die samen met FNV-kaderlid Leo de Witte en vertegenwoordigers van het CNV en De Unie onderhandelt met de werkgevers, vertelde waar het knelt:
Werkgevers doen een te laag loonbod voor de 26 duizend werknemers in de sector. Werkgevers bieden, bij een tweejarige cao, per jaar een structurele loonsverhoging van 2% per 1 juli. Daarnaast bieden zij per jaar een éénmalige uitkering van 400,- euro bruto op 1 februari. De geboden loonsverhoging is te laag en komt te laat in het jaar. Zeker in verhouding met de inflatie en het veel hogere percentage waarmee de bestuurderssalarissen dit jaar mogen stijgen. De bewering van werkgevers dat ze met hun loonbod koopkrachtbehoud bieden is gewoon niet waar. Al helemaal niet voor de medewerkers in de loonschalen C t/m H en O die met een aanpassingsbedrag te maken krijgen. Dit betreft twee-derde van de werknemers in de sector.
Daarnaast komt nog de principiële kwestie over de instapsalarissen voor schoolverlaters en nieuwe instromers. Werkgevers willen de afstand tot het reguliere salaris voor deze groep vergroten en deze afstand de komende jaren ook steeds groter laten worden. Dit, om de instroom van jongeren te bevorderen. Vakbonden zijn van mening dat je dit juist niet moet doen als je, als sector, aantrekkelijk wil zijn voor jongeren.
Ook ten aanzien van het Generatiepact bestaat er een knelpunt. En dat is eigenlijk raar. Uit de evaluatie die recent is uitgevoerd, blijkt namelijk dat werknemers en werkgevers hier tevreden over zijn. Voortzetten van het Generatiepact lijkt dan ook voor de hand te liggen. Op 15 december hebben werkgevers in eerste instantie aangegeven het Generatiepact te willen verlengen. Ze koppelden daaraan de voorwaarde dat wij akkoord moesten gaan met hun ‘totaalbod’ (inclusief het te lage loonbod). Pure chantage dus en met het gevolg dat de medewerkers die een aanvraag hebben gedaan voor deelname in de eerste helft van 2022 nu de dupe zijn. Dat is geen ‘fair play’.
Het hybride werken (thuiswerken / tijd- en plaatsonafhankelijk werken) willen werkgevers op corporatieniveau uitwerken. Eerst wilden ze afspraken maken ná overleg met de OR, inmiddels ín overleg met de OR. Vakbonden vinden ook dat OR-en betrokken moeten worden, maar willen wel stevige kaders hiervoor afspreken in de cao. Het gaat bij hybride werken immers nadrukkelijk om de vraag onder welke arbeidsvoorwaarden en -omstandigheden je aan het werk bent.
En dan is er nog het punt van verlof. Vakbonden hebben, in het kader van het Pensioenakkoord, voorgesteld om de mogelijkheden voor het sparen van verlof te verruimen. Dit is interessant voor álle generaties; oudere werknemers kunnen het verlof dan gebruiken om eerder te stoppen met werken, anderen misschien voor een sabbatical, of extra ouderschapsverlof of mantelzorgverlof. Werkgevers willen wel praten over verlofsparen, maar niet om hiermee eerder te kunnen stoppen met werken. Daarmee geven ze in feite aan dat ze het, op landelijk niveau afgesloten, Pensioenakkoord geen uitwerking willen geven aan de cao-tafel.
Trots en waardering??
Wat Janneke opvalt aan de houding van de werkgevers is dat ze voor het tweede jaar op rij de onderhandelingen beginnen met de mededeling dat ze zo trots zijn dat deze sector ondanks corona zo goed door draait. Maar zodra het over verbetering van arbeidsvoorwaarden gaat is die trots en waardering totaal niet zichtbaar.
Leo de Witte vult aan: ‘Ik ga als corporatiemedewerker en als kaderlid van de vakbond mee naar de onderhandelingen. De eerste ronde kreeg ik, net als vorig jaar, één en al lof voor het werk dat wij doen, en het feit dat alles bleef draaien. Ik had dus ook verwacht de door werkgevers uitgesproken waardering terug te zien in de vorm van betere arbeidsvoorwaarden, en dat werkgevers dus met een goed loonbod zouden komen. Maar helaas, dat is niet zo!
Ze weten niet wat er speelt
Werkgevers lijken niet te weten wat de medewerkers van de corporaties allemaal doen en wat er bij hun eigen personeel speelt zegt Leo de Witte. Leo: ‘In oudere huizen moeten we soms een keukenblok met onze handen naar 4-hoog tillen. Daarnaast hebben ze geen benul van waarmee we aan de deur of de balie te maken hebben en hoe erg onze huurders zich soms afreageren op ons. Wij moeten nu blijven vechten voor goede arbeidsvoorwaarden en een goed loon. Wij verdienen dit, jullie verdienen dit!’
Definitie van een cao
Verder valt het Janneke op dat wij met de werkgevers fundamenteel lijken te verschillen over wat een cao is. Een cao is een collectieve arbeidsovereenkomst met rechten en plichten over arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden. Het lijkt er langzaam op dat werkgevers de cao zien als een boekje met tips over wat ze kúnnen regelen voor hun werknemers qua arbeidsvoorwaarden. En dat ze dit dan verder kunnen uitwerken met de OR.
Verdeel en heers
Tijdens de onderhandelingen proberen werkgevers de vakbonden ook steeds uit elkaar te spelen. Het is jammer voor hen dat dit niet lukt. FNV, CNV en De Unie zitten samen stevig op één lijn en blijven dat ook.
Verontwaardiging in het cao-café
De deelnemers aan het café lieten zowel mondeling als ook in de chat merken dat ze boos en teleurgesteld zijn in de houding van de werkgevers. Een deelnemer gaf aan dat het werk zwaarder wordt, de boodschappen duurder en dat het dan pijnlijk is te merken hoe werkgevers elke keer ‘op de knip’ zitten. Iemand anders verbaasde zich over het feit dat de werkgevers niet sociaal naar de medewerkers toe zijn, terwijl de medewerkers juist de hele dag sociaal bezig zijn in hun werk binnen de corporaties. En ook het feit dat er steeds meer vacatures moeilijk te vervullen zijn, is voor deelnemers een reden om vraagtekens te plaatsen bij de voorstellen van werkgeverszijde.
Op 16 februari volgende onderhandelronde
Janneke geeft aan dat op 16 februari verder wordt gepraat met de werkgevers. “Ik hoop oprecht dat werkgevers begrijpen dat we er op deze manier niet uit gaan komen… De vele reacties vanuit de sector, ook weer in het cao-café, sterken mij in de mening dat er écht goede afspraken moeten komen. Er wordt door hen steeds gezegd dat ze een aantrekkelijk werkgever willen zijn én blijven. Nou, laat maar zien dan!”
We houden onze leden uiteraard op de hoogte van deze ronde.
