Opinie: Polderen op drijfzand
episode 16 door Jeroen van Linge, FNV lid
Een Marsbewoner en een werknemer bespreken hoe in ons falend systeem de opstapeling van lapmiddelen leidt tot drijfzand. Deze serie beschrijft hoe door de grote afstand tot de aarde hebzucht verdwijnt en denken vanuit het collectief belang ons van het verstikkend moeras kan bevrijden. De serie Polderen op drijfzand, episode 16 door Jeroen van Linge, FNV lid
Lefman is vertrokken en Stekelenburg is nu aan zet.
Er moet weer een nieuwe CAO komen. De zoveelste strijd tussen FNV en directie om een paar extra rustdagen, gaat beginnen.
Het interplanetaire gesprek over een betere wereld leidt tot een interessante gedachte over schaarste en waarde.
Het Lefman-effect gaat als een nachtkaars uit
Stekelenburg heeft goede ideeën als het gaat om het stapsgewijs de standaarden, normen en waarden te verbeteren in de productieafdelingen. Net als Lefman ziet hij hierbij een sturende rol voor het technisch middenkader.
Dan lijkt de geschiedenis zich te gaan herhalen. Productieleiders en directie blijken niet in staat om hun ego opzij te zetten en vervallen weer in oude zonden. Belangrijke kenmerken zijn de willekeur waarmee men handhaaft, mensen inzet op het werk, afwijkt van afspraken. Nu ik in de bedrijfsledengroep van de vakbond zit, hoor ik vanuit die hoek geluiden die deze waarnemingen ondersteunen. Stekelenburg lijkt van directiezijde weinig support te krijgen. In tegendeel. De directeur staat in de gang ten overstaan van de hele afdeling tegen hem te schreeuwen. Totaal verlies aan decorum, maar dat kenmerk van deze bestuurder kennen we al heel lang.
Lastige vliegen
Stekelenburg vergadert met het middenkader. ‘Hoe denken jullie dat de productieleiders over jullie denken?’, vraagt hij. Wij zijn in de veronderstelling dat we doen wat we kunnen in het bedrijfsbelang. Stekelenburg is er heel eerlijk over. ‘Ze zien jullie als lastige vliegen’, zegt hij. Het hoge woord is er uit.
Vrij naar Einstein: Het is naïef om te denken dat degenen die verantwoordelijk zijn voor de rotzooi die rotzooi ook weer gaan opruimen. Einstein heeft altijd gelijk. De denkwijze die er toe heeft geleid dat we in 2013 diep in de afgrond kijken is terug. De frisse wind van Lefman en Stekelenburg legt het af tegen de rioolleiding van dit bedrijf.
In het nauw
De cao die er uiteindelijk komt, geeft goed weer hoe krampachtig dit bedrijf geen geld uit wil geven aan haar werknemers. Via een fiscale constructie, waarbij een bedrijf voor elke werknemer voor 500 euro belastingvrij speciale regelingen mag treffen, wordt gebruikt om de medewerker gemiddeld ruim 2 vrije dagen te geven. Als je dit niet meer kan volgen, moet je dat ook niet proberen. Dit is PPG.
Schaarste
We zijn toe aan echte visie. Vorige week waren we erg enthousiast over het instellen van een rijkdomsplafond. Hiermee voorkomen we ongeremde wildgroei aan financiële producten. Het zal ook een enorme impact hebben op de waarde van zeldzame goederen. Om ons er iets bij voor te kunnen stellen heeft Tai een suggestie:
‘Laten we die grens eens op 20 keer ons eerder besproken maximale jaarinkomen stellen. Het bedrag waarboven men niet gelukkiger wordt van geld.’
‘Dat je een vermogen op kan bouwen waarmee je na het bereiken van de pensioenleeftijd nog steeds met maximaal geluk je oude dag uitzit tot hogere machten vinden dat het je tijd is’, vervolg ik Tai’s interessante uitgangspunt. ‘Met maximaal geluk bij 65.000 euro per jaar een vermogen van ten hoogste 1,3 miljoen euro op te kunnen bouwen. Het zal wel invloed hebben op de waarde van zaken als persoonlijk eigendom. Dure huizen, gebouwen, kunstvoorwerpen, eigenlijk op alles. Het hedendaagse marktdenken wil ons graag doen geloven dat waarde alles te maken heeft met verkrijgbaarheid. De huizenprijsproblematiek is daar een bekend voorbeeld van. Met elk huis dat wordt verkocht lijken de prijzen wel toe te nemen.’
‘Dat is wel interessant Jeroen. Want hoe rijmen we dat met kreten als “2 halen, 1 betalen” of bijvoorbeeld “2e fles halve prijs”. Logischer zou zijn dat bij het kopen van een artikel het tweede artikel door de schaarste duurder moet zijn.’
‘Ha ha, ja dat is mooi. Zou dat helpen om het doorgeslagen consumptiegedrag in evenwicht te brengen met de ecologische grenzen van de planeet?’
Een mooi onderwerp voor onze volgende bijeenkomst en daarmee besluiten we onze 16e Mars-Aarde dialoog.
