Column: Boelo, een grote bruine beer

Er was eens een grote bruine beer. Hij heette Boelo en was reeds 75 jaar oud. Tot zijn 66e had hij met zijn baas het hele land door gereisd en had op kermissen en dorpsfeesten zijn kunsten vertoond.

Toen hij eenmaal 66 jaar oud was, vond zijn baas dat het genoeg geweest was, temeer daar zijn voetzolen versleten waren, hij last van een hernia had en dat soort zaken.  Met andere woorden: hij kon zijn werk niet meer naar behoren doen en zijn baas was hem, zonder dat te zeggen, liever kwijt dan rijk.

Boelo had zijn publiek altijd vermaakt door op een ronde ijzeren plaat te dansen. De plaat werd verwarmd met een olielamp, waardoor de plaat in erge mate verwarmd werd. Logisch dat hij dan niet kon stil staan op de ijzeren plaat en daardoor automatisch ging dansen. Dat zijn voetzolen hierdoor ernstig te lijden hadden was iets, waar zijn baas niet bij na dacht. Ook kon Boelo, staande op zijn achterpoten, met een bal jongleren en liggend op zijn rug met zijn vier poten een balletje hoog houden. Deze bezigheden hadden zijn baas veel geld opgeleverd.

Boelo verbleef met andere dieren in een soort dierentuin en had daar zijn eigen verblijf. In de loop der jaren merkte Boelo, dat zijn dagelijkse maaltijden minder werden van kwailiteit. Eerst kreeg hij dagelijks zalm, toen werd het vis van een mindere soort en de laatste tijd was het slechts het slachtafval uit een visverwerkingsbedrijf. Boelo lag iedere dag in het voor hem gebouwde hok te luieren. Als hem het eten werd voorgezet liet hij de laatste tijd een licht gegrom horen ten teken dat hij over het eten helemaal niet te spreken was.

Op zekere dag werd Boelo wakker, stond op en rekte zich uit. Hij had de hele nacht liggen denken aan het slechte voedsel, dat hij dagelijks voor gezet kreeg. Zijn levensstandaard ging hierdoor erg achteruit. Ook van de andere dieren had hij regelmatig gehoord, dat het dagelijkse eten, vanwege de b.t.w.-verhoging, steeds slechter werd. Met alles wat in hem was gaf Boelo een harde schreeuw. Dit was voor de andere dieren, nieuwsgierig geworden, aanleiding zich in de richting van Boelo’s verblijf te begeven. Boelo vroeg de andere dieren of zij de laatste jaren ook zo ontevreden waren over het eten dat hen voorgezet werd. De meesten hadden dezelfde klachten. Wat was er voor hen allen te doen om de situatie te wijzigen. Wel, zei het jachtluipaard, ik kan hard lopen, harder dan de baas. Ik kan hem aanvallen en hem doden. Ook de anderen hadden wel wat suggesties. Boelo was echter niet moordlustig en vond het voorstel van het jachtluipaard geen goed idee. Zij vergaderden de hele dag en hoe het is afgelopen?
 
Ik zou het niet weten maar het verhaal duurt nu nog voort. Het verhaal is namelijk geen sprookje, maar harde werkelijkheid in Nederland. Boelo is namelijk de vertegenwoordiger van heel veel gepensioneerde Nederlanders die de laatste 10 jaar ook steeds minder te eten krijgen als gevolg van gelijkblijvende inkomsten en steeds hogere kosten en die steeds meer voor hun levensonderhoud moeten betalen. Boelo heeft wel in de gaten, dat, wanneer hij in zijn hok blijft liggen en alleen meer eens een flinke grom laat horen, dit niet leidt tot de oplossing om zijn levensstandaard te verhogen. Hij is er van overtuigd, dat hij in actie zal moeten komen !!!

Laat Boelo een voorbeeld zijn voor alle gepensioneerden, die elke maand weer moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Denk daarbij niet dat een ander het wel voor je zal oplossen.

Met z’n allen staan wij sterk !!!!!!

Hennie Gerrits, kaderlid.