Dromen van 1 cao sport

Als sporter heb ik geleerd doelen te stellen, ergens voor te gaan. Je weet ook dat je dat doel nooit in 1x gaat behalen. Je zoekt de juiste mensen om je heen die jou verder helpen. Je probeert wat uit, je viert kleine successen. Je valt, je staat op. Sporters leren om te gaan met tegenslagen en halen energie uit de successen. 

Een cao voor de sportsector

Eind vorig jaar presenteerde de NL Sportraad een rapport ‘De opstelling van het speelveld’. Ze willen graag een sportwet waarin voor de sportsector zaken goed geregeld worden. Dat sloot zo mooi aan bij mijn droom. En dat is dat iedereen die in de sport werkt en daar zijn brood mee verdient, valt onder één en dezelfde cao. Dat klinkt als een haalbaar doel, niet? Maar hele branches werken momenteel zonder cao zoals de fitness en de paardensport. Ook zijn er beroepsgroepen in de sport die onder wel 4 of 5 cao’s kunnen vallen, zoals de buurtsportcoaches. En er zijn beroepsgroepen die nauwelijks erkenning hebben als betaald beroep, zoals de trainer-coaches in de sport. 

Ik heb dus een droom. Maar ook een plan. Het zou een standaard cao moeten worden voor de gehele sector, die geldt voor alle instanties en bedrijven in de sport, aangevuld met minimum cao’s die branche specifiek zijn. Minimum wil zeggen dat het altijd beter mag, maar wat er staat is het minimum (verlofdagen, toeslagen, vergoedingen etc). Elke branche cao heeft zijn eigen kamer in het arbeidsmarktfonds Sport, zodat werkgevers en werknemers afspraken maken over doorontwikkeling van de arbeidsmarkt, en over opleidingen natuurlijk voor persoonlijke en professionele groei en duurzame inzetbaarheid. Een beroep mét beroepsperspectief!

Vast contract de norm

En in die droom zie ik graag dat het vaste contract weer de norm wordt. Dat als jij binnen de cao Sport een andere werkgever vindt, je niet weer met een tijdelijk contract begint ‘omdat je je moet bewijzen’. Je hébt je al bewezen. Je wilt doorgroeien, je wilt je door ontwikkelen! Ik zou graag zien dat de bewijslast niet bij de werknemer, maar bij de werkgever ligt. Want daar hoort het gemotiveerd houden van je personeel bij thuis, vind ik. Bied de mensen goede opleidingen, begin daarmee direct als ze van school af komen; zorg voor een persoonlijk ontwikkelplan dat verder reikt dan alleen je eigen organisatie; behoud de mensen die je hebt opgeleid en hebt ontwikkeld binnen de sport. Dat zorgt voor interne mobiliteit, dat zorgt voor de gewenste innovatie; het zorgt zelfs voor flexibiliteit; dat maakt mensen duurzaam inzetbaar. Dat is mijn droom.

Want zoek en vind voor mij die medewerker in de sport die NIET uit zichzelf gemotiveerd is en zich het vuur uit de sloffen werkt? Ik ken ze niet, en al helemaal niet bij de jongeren, zij die beginnen met onzekere en tijdelijke contracten en veel te lang aan het lijntje gehouden worden. Is dat motiverend?!? Bied juist hen die houvast van goede arbeidsvoorwaarden, een vast contract, van persoonlijke en professionele ontwikkelingsmogelijkheden, een veilige werkplek. 

Een cao sport met het vaste contract als norm: het is nog een droom. Maar ik ga ervoor in 2021. Een lastig jaar, zeker, maar ook een jaar met kansen. Ik zoek de mensen die mij hierin verder gaan helpen, ik ga wat uitproberen, kleine successen vieren, vallen en opstaan, en weer doorgaan. En wat er dan uiteindelijk van komt zal niet precies MIJN droom zijn maar hopelijk wel een droom geworden werkelijkheid, gedragen en ontstaan door velen.