‘Ons blauwe hart is gebroken’
Monika Heger werkt al 24 jaar voor KLM. Ze is als Gate-agent verantwoordelijk voor het veilig en op tijd vetrekken van het vliegtuig bij de gate. Net als veel KLM-ers heeft ze een blauw hart, maar na de recentelijke ontwikkelingen rond het uitblijven van een goede cao is ze vol woede, ongeloof en vooral strijdbaar.
Monika Heger
Na 20 onderhandelingsronden bleef de directie van KLM vasthouden aan de nullijn, waarop FNV-leden besloten om te gaan staken. Onder druk van acties is KLM begonnen met bewegen, maar nog steeds niet genoeg om niet werkend armer te worden. Daags voor de staking verbood de rechter de staking omdat Schiphol bang was dat de veiligheid van Schiphol in gevaar zou komen als passagiers niet konden vertrekken.
Ongelijkheid horen en voelen we al zo lang
‘Schandalig dat KLM totaal niet wil bewegen. Neem nou bijvoorbeeld de nullijn; voor piloten is er een groot budget, maar voor ons niks. Die ongelijkheid horen en voelen wij al zo lang. Als GS (Ground Services) voelen we ons soms het afvoerputje. Ook in mijn functie; alles komt erbij en wij moeten dat maar oplossen. Wij doen het voor de passagiers en lossen het wel op. Wij rennen wel harder, maar worden daar totaal niet voor beloond.
Blauw hart
Ik heb een blauw hart, maar dat is nu wel gebroken. Dat begon al voor de Corona periode, toen de KLM meer flexibiliteit wilde. Dat onze uren over vijf dagen verspreid zouden worden. Dus soms voor 3 uurtjes opkomen. Er werd totaal geen rekening gehouden met je privé-leven. En nu dus dit allemaal. Dat breekt je blauwe hart.
Woede en ongeloof
Na het lezen van het vonnis van de rechter was ik vol woede en ongeloof. Wat een schoffering. Ons grondrecht om te staken is ons ontnomen. En waarom? Het is niet gebaseerd op feiten. Want hoe vaak waren wij wel niet de buffer voor het afhandelen van vluchten? Het voelt zo onrechtvaardig. Ik moest die dag erna wel gewoon werken. Ik deed mijn werk wel, maar ik was zoekende hoe ik mijn woede kon kanaliseren. Als je veiligheidsissues hebt, moet je die rapporteren. Ik heb extreem veel dingen geregistreerd. Van een kapotte microfoon tot een kapotte deur heb ik gemeld. Alles waar ik normaal gesproken wel omheen kan werken, heb ik nu wel gemeld. Want Schiphol is al jaren een grote bouwval.
Dit voedt ons en maakt ons sterker
In de groepsapp hebben we besproken wat we kunnen doen. We waren allemaal woest! Voor KLM zijn we onmisbaar en mogen we niet gaan staken. Als er geld wordt uitgedeeld is er alleen geld voor piloten en management, maar tellen wij opeens niet meer mee. KLM denkt misschien dat het hiermee de actie heeft kunnen voorkomen, maar dit voedt ons en maakt ons sterker. Ik sprak een collega die ons wel steunt, maar liever niet wilde staken. Ze had een gesprek met een piloot bij de gate. De piloot maakte een opmerking dat je het werk van grond niet met cabine kunt vergelijken. Zij hebben het zwaarder omdat ze hele erge jetlags hebben. Zo neerbuigend. Die collega belde me en zei ik wil nu wel staken.
Keuzes maken
Als je loon niet omhoog gaat, maar de inflatie wel dan ga je dat merken. De krentjes in de pap werden al minder. Dat worden er nog maar een paar. Wij moeten keuzes maken. Bijvoorbeeld de opvang die duur is en die we al afgebouwd hebben hierdoor. Ik heb het geluk dat ik een man heb die goed verdient. Wij hebben daardoor nog een keuze, maar andere mensen hebben dat niet. Daarom kies ik ervoor om door te gaan met actievoeren voor een goede cao. Wat kies jij? Doe je ook mee?’