Column Wereldarmoededag: lieve arme mensen

Er is mij gevraagd om een stichtelijk woord te houden. Het moest over armoede gaan en het mocht ook best een beetje leuk worden. Nou loopt het bij dat leuk al mis, want armoede is niet leuk.

Armoede is grauw, het is stress, het is honger, het is pijn in je buik, het is een stapel enveloppen in de gang die je maar beter niet kan openmaken. Het is koud, vanwege de gasrekening. Het ruikt, want het wasmiddel was niet in de aanbieding. Het is hoofdpijn van de zorgen, het is het verdrietige koppie van je kind omdat hij niet mee op schoolreisje kan.

Het is je baby toch iets langer met die luier laten doen, het is dat je dochter niet naar school kan omdat je geen maandverband voor haar hebt kunnen kopen. Ook niet voor jezelf trouwens. Het is een boete omdat je het OV echt niet kon betalen en toch naar je moeder in het verzorgingstehuis moest. Omdat ze daar niet genoeg personeel hebben om haar onder de douche te doen.

Het zijn de medicijnen die de huisarts voorschreef toch maar niet halen bij de apotheek, omdat je de eigen bijdrage niet kan betalen. Het is het ene eindje aan het andere willen knopen, terwijl je toch echt een flink stuk tekort komt. Het is van je vakantiegeld de huur betalen. Het is trek hebben in oliebollen, maar je hebt én de olie én de bollen niet.

'Ja maar', zegt altijd wel iemand op een feestje, er is geen echte armoede in Nederland. Dat zegt hij dan met een hete aardappel in zijn mond en een stuk in de kraag. Als je hem dan niet meteen een welverdiend knietje geeft, gaat hij door he. Onverdroten en onversaagd.

En dan staat er ook nog wel altijd iemand naast met een Gucci-tassenverzameling, die zoveel waard is dat je daarmee half Afrika van de hongersnood had kunnen redden. Die dan zegt: 'maar er zijn toch heel veel potjes voor tegenwoordig en voorzieningen.'

Potjes, en voorzieningen

Hebben we het dan over de voedselbank, die binnenkort op nog maar 3 plekken in Rotterdam gaat zitten, zodat je er in ieder geval niet naar toe kan als je wat verderop woont? Of over de kledingbank waar haast geen herenkleding en al helemaal geen herenschoenen zijn? Over Meedoen in Rotterdam, die de zwemlessen van je kind wel willen betalen als je eerst zelf het inschrijfgeld schokt. Wat je natuurlijk niet hebt, anders had je Meedoen niet nodig.

Over de laptop die je voor je kind kan krijgen: eigen bijdrage € 30. Over de fiets voor datzelfde kind: eigen bijdrage € 20. En dan zal je meer kinderen hebben, dan is je maandgeld hier meteen al helemaal aan op.

Over de individuele inkomenstoeslag van de Gemeente van € 120  die je maar één keer kunt krijgen, maar dan niet als je net een diploma gehaald hebt. Nee, ik weet niet wie dat verzonnen heeft. Ik wil het niet weten ook. Ik denk de afdeling Schlemiel en Co, die vlak achter de balie van het kastje naar de muur zit. En naast die balk waar ze graag anders het geld overheen gooien.

Nee ik wind me helemaal niet op, ik ben iets leuks aan het verzinnen over armoede.

Ik denk dat er 30 verschillende fondsen zijn waarbij je soms zelf een aanvraag kan doen. Soms moet het via de vraagwijzer, het wijkteam, de huisarts, de jeugdcoach, de intern begeleider, het budgetmaatje, het expertteam financien, stichting zus, stichting zo. Stichting Rot toch heel gauw een andere kant op.

De economie blijft wat achter in Rotterdam maar bij de armoede-industrie is niks aan de hand hoor. Die groeit en bloeit als nooit tevoren.

Met allemaal een eigen directeur € 70.000 per jaar, met allemaal een eigen gebouw, € 30.000 per jaar, een eigen huisstijl, logo en eigen fucking formulier. Die allemaal apart willen checken aan de hand van je loonstrookje, je uitkeringsspecificatie, je bankafschriften van 3 maanden terug, het inkomen van je partner en je inwonende kinderen of je niet toevallig aan het profiteren of frauderen bent.

Ik denk zomaar dat als je de Rotterdampas met korting gekregen hebt, je ook wel recht hebt op de rest. En dat dan helemaal niemand meer iets van jou hoeft in te zien. Bemoeizuchtig getrut en gefrut.

Armoede is een grote wond in onze samenleving waar het rijk, de gemeente en de liefdadigheid steeds maar pleistertjes op blijven plakken. Schots en scheef, soms over elkaar heen, maar met overal nog open plekken waardoor de wond blijft ontsteken, etteren en zweren.

Terwijl er maar één oplossing is voor het hele armoedeprobleem. En dat weet jij, en jij, en jij daar ook. En dat is geld. Dat je voldoende  inkomen krijgt waarmee je al uitgaven kunt betalen. En dat dat er nog steeds niet is. Gloeiende, gloeiende, gloeiende.

Nee ik ben helemaal niet boos, nee dat lijkt maar zo! Ik sta gewoon iets leuks te verzinnen over armoede. 

Doei, ik was Carrie. Tot de volgende keer.