Mevrouw H. is 'enorm opgelucht', vertelt haar advocaat Govert Jan Knotter. Na een lange schadeprocedure vanwege een zware burn-out kreeg ze een schadevergoeding van ruim een ton. Maar voor haar is het belangrijkst dat de zaak nu eindelijk voorbij is. Ze werkte jarenlang heel hard bij een groot bedrijf voor afvalinzameling en -recycling. Daardoor raakte ze volledig opgebrand.
Volgens haar advocaat is ze zowel lichamelijk als geestelijk nooit meer hersteld. 'Ze wordt waarschijnlijk nooit meer de oude. Het ging zelfs zo slecht met haar dat ze niet eens meer kon tuinieren, terwijl dat haar grootste hobby was'.
Bureau Beroepsziekten FNV heeft de zaak voor haar gevoerd. Dit bureau is heel vasthoudend en wint vaak letselschadezaken. Ook deze zaak duurde erg lang. 'Eerst moet een rechter bepalen of de werkgever aansprakelijk is. Dat is altijd lastig. Pas in 2010 bepaalde het hof dat de werkgever echt verantwoordelijk was', legt Knotter uit.
Daarna duurde het nog drie jaar voordat de schadevergoeding werd vastgesteld. De onderhandelingen liepen vast en daarom moest er een speciale procedure bij de kantonrechter komen. De rechter gaf mevrouw H. op de meeste punten gelijk. Toen kon de schadevergoeding eindelijk worden geregeld. Alles bij elkaar heeft de zaak bijna veertien jaar geduurd.
Uit het dossier blijkt dat haar manager niet naar haar luisterde. Mevrouw H. werkte eind jaren negentig bijna zeven jaar bij het bedrijf. Ze had meerdere functies tegelijk: van planner en logistiek manager tot hoofd bedrijfsbureau, regiomanager, hoofd verkoop en projectcoördinator. Het werk werd steeds meer en op een dag ging het niet meer.
Ze kreeg geen hulp van haar leidinggevende. Hij vond dat ze het werk gewoon moest kunnen doen. Daardoor werkte ze vaak meer dan 60 uur per week. Ze nam nauwelijks pauzes, omdat ze anders haar werk niet af kreeg.
Toen mevrouw H. zich ziekmeldde, had ze al klachten zoals hoge bloeddruk en sterke spanningsklachten. Maar haar leidinggevende liet haar gewoon thuis doorwerken. Daardoor werkte ze eigenlijk alweer bijna volledig en later gedeeltelijk op haar werkplek.
Ze had soms momenten waarop ze zwart zag voor haar ogen, maar ze hoopte dat ze snel weer beter zou worden. Op advies van de huisarts stopte ze eind 1999 toch met werken. In juni 2000 werd ze voor 80–100% arbeidsongeschikt verklaard en kwam ze in de WAO.
Toen ze ook regiomanager werd, moest ze dag en nacht bereikbaar zijn voor alarmmeldingen. Soms werd ze ’s nachts of in het weekend uit bed gebeld en moest ze zelfs naar de vestiging komen. Toch moest ze de volgende ochtend weer vroeg beginnen. Op dat moment had ze eigenlijk drie zware functies tegelijk: logistiek manager, regiomanager én hoofd verkoop.
In 1999 besloot het hoofdkantoor dat alle bedrijfsprocessen hetzelfde moesten worden. Mevrouw H. moest daarom ook nog projectcoördinator worden. Ze hoorde dat na haar vakantie. Overal in Nederland werden vergaderingen gepland. Ze maakte duizenden kilometers per maand. Haar manager vond dat ze dat er gewoon bij kon doen. Volgens hem zou dat 'voor haar geen probleem' zijn. Ze werkte ongeveer 60 uur per week en had geen pauzes. Ze at snel een boterham tussen het werk door.
Haar manager duldde geen tegenspraak. Hij ontsloeg veel medewerkers en mevrouw H. was bang dat zij de volgende zou zijn. Ze moest van hem ook medewerkers ontslaan. Zelf vond ze dat helemaal niet nodig, maar hij besloot anders. Ze moest dossiers maken en redenen zoeken om mensen te ontslaan. Dit voelde voor haar heel verkeerd.
Na het ontslag van een chauffeur bedreigde die man haar. Hij belde haar zelfs thuis op en zei: 'Ik krijg je wel'. Mevrouw H. durfde dit niet te vertellen aan haar manager. Ze heeft in opdracht van hem minstens vier mensen ontslagen.
Een ander voorbeeld: haar manager wilde op Koninginnedag in 1999 een teambuildingsdag houden. Mevrouw H. wilde die dag bij haar gezin zijn. Maar haar manager dreigde dat ze uit het managementteam zou worden gezet als ze niet kwam.
Mevrouw H. durfde inmiddels niet meer alleen auto te rijden. Haar man bracht haar daarom naar de locatie, die een paar uur rijden van hun huis lag. Tijdens de dag stortte ze in en begon ze te huilen. Ze zijn meteen naar huis gegaan. Vanaf dat moment kon ze niet meer verder. Haar lichaam en geest waren helemaal op.
Hoe herken je burn-out klachten?
Herken je elementen uit het verhaal van mevrouw H.? Of maak je je zorgen over iemand anders omdat je ziet dat het niet goed gaat, terwijl hij of zij dat zelf niet door heeft? Download dan deze checklist met de meest voorkomende (voor)tekenen van burn-outklachten en wat je kunt doen.
Checklist burn-outklachten