Een ongelukkige val maakte een einde aan de loopbaan van magazijnmedewerker Leo Groeneveld. Het heeft hem veel moeite gekost te accepteren dat hij niet meer kan werken. Onlangs kreeg hij een letselschadevergoeding.
Tekst - Pien Heuts
De tuin van Leo Groeneveld (48) ligt er ondanks de droge junimaand prachtig bij. De hortensia’s tieren welig. Het is een van de hobby’s die de oud-grondwerker vanwege een beperking aan zijn elleboog nog maar met mate kan uitoefenen. In de vijver zwemmen enorme koikarpers. ‘Die kunnen wel zeventig jaar oud worden’, vertelt Groeneveld. ‘De meeste zullen me overleven.’
Leo Groeneveld heeft de afgelopen jaren fikse klappen te verwerken gehad. Zowel lichamelijk als psychisch. Hij vertelt er in rap tempo over alsof hij de herinneringen zo snel mogelijk weer wil terug stoppen waar ze lagen opgeslagen. Herinneringen aan zijn ouders die vlak na elkaar overleden, aan het grondwerk waarvan hij afscheid moest nemen omdat het te zwaar werd. ‘Het was prachtig werk. Altijd buiten. En onvoorspelbaar vanwege calamiteiten zoals een gesprongen waterleiding of een gaslek. Lekker moe als je thuiskwam. Vanwege een aangeboren scheurtje in mijn middenrif werd het werk te zwaar en vooral te pijnlijk.’
Daarom was hij heel blij om tijdens de ziektewetperiode bij hetzelfde bedrijf op arbeidstherapeutische basis in het magazijn aan het werk te kunnen gaan. Dat was begin 2013. ‘Ik wist dat ik niet meer aan de slag kon als grondwerker. En was heel blij dat Baas BV me aangepast werk gaf in het magazijn. Ik had het weer naar mijn zin. Het gaf voldoening dat ik weer wat kon werken. Ik pickte orders, deed schilderklussen en hielp oud-collega’s als ze materiaal kwamen halen.’
Het re-integreren in het magazijn was helaas van korte duur. Op 15 juli 2013 was Groeneveld bezig een krat, waar lange buizen voor de gasaansluiting in hadden gezeten, in stukken te zagen. Omdat het om grote kratten van 7 meter lengte gaat, gebeurde dat sloopklusje normaal samen met een collega. Deze keer deed hij het alleen. Tijdens het zagen en het verwijderen van klossen klapte een zijkant weg, waardoor Groeneveld viel en hard op zijn elleboog terecht kwam. ‘Ik hoorde krak, en wist dat het niet goed was. In het begin zorgde de adrenaline dat ik weinig pijn had. Een collega bracht me naar het ziekenhuis. Daar bleek dat de het gewricht op een nare manier was gebroken. Ook hadden pezen en zenuwen een flinke oplawaai gehad.’
Na tien dagen, toen de zwelling eindelijk weg was, volgde de eerste operatie en werden kop en kom met schroeven vastgezet. ‘Het revalideren erna ging niet voorspoedig’, vertelt Groeneveld. ‘Mijn linkerarm bleef in gebogen stand staan. Ondanks alle fysiotherapie. Dat probleem is tijdens een tweede operatie redelijk opgelost.’ Hij laat zien wat hij kan. En horen hoe zijn gewricht kraakt bij elke beweging. De beperking is fors en vaak heeft hij geen gevoel en kracht meer in zijn hand. “Dat komt nooit meer goed.”
Toen bleek dat het arbeidsongeval forse consequenties had, nam Groeneveld contact op met FNV Letselschade. ‘Ik ben sinds mijn twintigste lid van de bond en als ik naar het UWV ging nam ik ook altijd een FNV-adviseur mee’, zegt hij. ‘Als je grondwerker bent, gaan ze er vaak van uit dat je wel dom zult zijn.’ Letselschaderegelaar Line Visser vertelt dat haar cliënt aanvankelijk in een dilemma zat, omdat hij bang was met een aansprakelijkstelling de relatie met zijn werkgever te verstoren. Terwijl bij een dergelijk arbeidsongeval de aansprakelijkheid een gegeven lijkt en de werknemer recht moet worden gedaan als het om compensatie van de opgelopen schade gaat.
Visser: ‘Mijn cliënt wilde heel graag terugkeren in zijn functie als magazijnmedewerker. En heeft tot de WIA in zicht kwam daarom ook allerlei klusjes gedaan. Helaas is hij uiteindelijk volledig arbeidsongeschikt verklaard. Met veel getouwtrek heeft het drie jaar geduurd voordat de letselschade geregeld kon worden. Pas in de rechtszaal bleek Baas BV bereid tot een schikking met de advocaat van de FNV.’
In 2016 werd Groeneveld duurzaam volledig afgekeurd. Nu ook de letselschadevergoeding eindelijk rond is, is hij blij dat er een streep onder de zaak kan. ‘Het houdt je zo bezig. En het past helemaal niet bij me mijn recht te halen. Ik ben een loyaal mens. Nu moest ik hard zijn en voor mezelf opkomen.’
Het was bovendien een hard gelag om te accepteren dat hij niet meer aan het arbeidsproces kon deelnemen. ‘Dat was slikken. Opeens hoor je er niet meer bij. Gelukkig heb ik nu weer een beetje een ritme gevonden. Ik help wat oudere mensen in de buurt, heb mijn tuin, lees veel en wandel. En ik hoop dat ik met dit verhaal andere mensen kan helpen.’
Meer over hulp bij letselschade
Dit verhaal stond in FNV Magazine 3 (september 2018)