Jessie Bos

Natuurlijk sjouw je als agent behoorlijk wat gewicht met je mee op een werkdag. En het steekvest is niet heel prettig om te dragen. Maar vooral de heftige meldingen en traumatische ervaringen maken het werk echt zwaar, vindt Jessie Bos (25 jaar). Ze vindt het dan ook niet meer dan logisch dat politiemensen ervoor zouden mogen kiezen om eerder met pensioen te gaan.

Heftige meldingen

‘In principe ben ik nog maar heel vers. Met mijn opleiding meegerekend werk ik nu zo’n drie jaar bij de politie en daarvan ruim anderhalf jaar echt op straat, in de praktijk. In die korte tijd heb ik al de nodige heftige dingen meegemaakt. Zo had ik laatst een oproep voor de reanimatie van een baby. Toen we aankwamen, bleek het een lijkvinding te zijn. Je mag best weten dat de tranen over mijn wangen rolden. Het raakt je enorm omdat je dan toch denkt aan vriendinnen met kinderen, aan neefjes en nichtjes. Tegelijkertijd moet je wel direct handelen en zaken gaan regelen.’

Trauma-laatjes in je hoofd

‘Elke heftige ervaring stop je, zeg maar, in een soort ‘trauma-laatje’ in je hoofd. En je moet er op bedacht zijn dat elk van die laatjes ook weer open kan gaan. Zeker als je later naar een soortgelijke melding gaat. Dat doet echt iets met je geest en dus ook met je lijf. Naderhand is het ook de kunst om dat laatje weer dicht te krijgen. Jammer genoeg krijgen we als agenten - in de realiteit waarin we nu leven - heel snel steeds meer van die laatjes. En door de werkdruk is het steeds lastiger om ze weer dicht te maken.’

Zelf mee omgaan

‘Maar je bent er toch voor opgeleid, hoor je dan weleens als reactie. Dat is niet zo en ik denk ook helemaal niet dat dat kan. We zijn via trainingen wel voorbereid om te handelen. Je weet wat je moet doen. Maar het gevoel dat erbij komt kijken, daar kan geen opleiding je op voorbereiden. Je wordt in de situatie gezogen en je moet er vervolgens mee dealen. Dat moet je uiteindelijk zelf doen. Gelukkig krijgen we vanuit de politie en de collega’s wel veel ondersteuning.’

Eerder kunnen stoppen

‘Je kunt wel nagaan hoe het is als je dit werk twintig, dertig of veertig jaar doet. Dat merk en zie ik ook aan mijn oudere collega’s. Natuurlijk doen ze hun werk nog steeds naar hun beste kunnen. Maar de wereld verandert, de samenleving wordt harder en alle traumatische ervaringen tellen op. Dan vind ik het niet meer dan normaal dat je mag kiezen om er eerder mee te stoppen. Zonder dat je daar financieel voor afgestraft wordt.’