Het verhaal van Simone

Ze wordt niet serieus genomen als parttimer, heeft regelmatig te maken met ongepaste grappen en moet omgaan met collega’s die het handboek niet volgen. Simone geeft heel duidelijk aan wat ze wil van haar werkgever, maar wordt nergens serieus genomen. ‘Dit zou toch niet meer moeten kunnen?’

Is dit nou normaal?

Simone is alleenstaande moeder van begin 40 met een goed betaalde parttime baan. Er zijn steeds meer dingen op haar werk waar ze van denkt, is dit nou normaal? ‘Ik loop tegen steeds dezelfde dingen aan in mijn bedrijf. Dingen waarvan ik denk, dat zou nu toch niet meer moeten kunnen? Maar die wel de dagelijkse gang van zaken zijn. Ik schrik er eigenlijk zelf van dat ik dit alleen anoniem wil delen.’

Ongelijke behandeling in voorwaarden

Simone werkt in een wereldwijde organisatie met duizenden werknemers in heel Europa en de VS. ‘Je zou denken dat het een en ander dan goed geregeld is, maar dat is niet het geval. Zo doe ik hetzelfde werk als een mannelijke collega, dezelfde functieomschrijving, dezelfde verantwoordelijkheden. Hij heeft een auto van de zaak, ik niet. Toch moeten we allebei naar klanten en heb ik meermaals aangegeven dat ik ook graag dezelfde behandeling wil.’ Simone rijdt nu vaak in haar eigen auto naar klanten. ‘Mijn kilometervergoeding is niet toereikend voor hoeveel ze verwachten dat ik mijn auto gebruik. Daarnaast is mijn auto een stuk minder representatief.’

Dezelfde collega krijgt ook nog andere voordelen die Simone niet krijgt. ‘Hij mag trainingen volgen in de tijd van het bedrijf, terwijl ik die in mijn eigen tijd moet doen. Ook is de werklast niet eerlijk verdeeld, ik moet in 3,5 dag evenveel gedaan krijgen als mijn collega die fulltime werkt.’

Parttimers worden minder serieus genomen op Simones werk. ‘Er worden regelmatig  belangrijke overleggen ingepland terwijl iedereen weet dat ik dan niet aanwezig ben. Achteraf krijg ik er niet eens de notulen, ik word niet bijgepraat, niets.’

Seksistische opmerkingen

Simone werkt al 15 jaar in een ‘mannenwereld’ en is niet op haar mondje gevallen, maar wat ze in deze organisatie meemaakt,  heeft ze in al die tijd niet gezien. ‘Er was een samenkomst voor een verjaardag en een van de directeuren vond het ‘grappig’ om een van mijn weinige vrouwelijke collega’s lastig te vallen met een ongepaste opmerking. Iets in de richting van: ’Oh het zal wel nat zijn onder je stoel’.’ Simone was de enige die voor haar vrouwelijke collega opkwam door te zeggen ‘Dat zeg je toch niet’. ‘We zaten in een ruimte met 15 mannen en toen ik er iets van zei was iedereen stil. Doordat niemand op zo’n moment bijval geeft, krijg je bijna het gevoel alsof je zelf de boosdoener bent.’

Een ander voorval gebeurde tijdens de jaarlijkse kerstborrel. ‘Ik had een leren broek aan en iemand van de directie moest toen iets zeggen over ‘leren pijpen’. “Ach, Simone kan dat wel hebben’ zei hij. ‘Nou Bram’, zei ik toen ‘Het gaat er eigenlijk helemaal niet om of ik dat kan hebben of niet. Het gaat erom of het gepast is.’ Toen zei hij niets meer, maar bij iemand in zo’n functie verwacht ik echt meer verantwoordelijkheid.’

Aankaarten werkt niet

Als klein protest omdat ze geen de auto van de zaak krijgt, doet Simone afspraken met klanten vaak online en blijft ze het probleem continue aankaarten. ‘Mijn manager zegt dan dat hij het begrijpt en zal kijken wat hij eraan kan doen. Vervolgens hoor ik maanden niets. Dat speelt inmiddels al anderhalf jaar! Er is steeds weer een ander excuus waarom het antwoord lang op zich laat wachten. Ik voel me totaal niet serieus genomen. Door niet naar klanten te gaan met mijn eigen auto hoop ik de urgentie groter te maken bij mijn manager. Zo’n auto lijkt misschien een klein voorbeeld, maar ik wil gewoon mijn werkzaamheden goed kunnen uitvoeren. Je stuurt ook niet een timmerman op pad zonder hamer.’

Er blijkt een handboek op haar werk te zijn, waarin staat beschreven welke stappen het bedrijf moet ondernemen bij ongewenste situaties. Toen Simone te maken kreeg met een collega die af en toe agressief op haar reageert, is ze naar haar manager en directeur gestapt. ‘Ik ben niet snel bang, maar die collega begint soms echt tegen me te schreeuwen. Ondanks het bestaan van het handboek is er niets mee gebeurd. Hoe moet ik dat soort dingen blijven melden als het handboek toch niet wordt nageleefd door de leidinggevenden?’

Niet de schuld van vrouwen

Meerdere vrouwelijke collega’s van Simone lopen tegen dezelfde soort problemen aan, maar dat het aan vrouwen zelf ligt kan ze zich niet voorstellen. ‘Ik hoorde op de radio dat de loonkloof zou komen doordat vrouwen niet kunnen onderhandelen, of niet naar loonsverhoging vragen. Onzin, kijk maar naar die auto van de zaak, ik vraag daar heel duidelijk naar.’

Grapjes moeten kunnen

Al jaren werkt Simone in een sector waar voornamelijk mannen werken. ‘Ik kan echt wel tegen een grap. Ik heb ook echt wel meegelachen. Soms twijfel ik ook of het nu aan mij ligt, of ik zelf misschien veranderd ben. Ik vind dat een grapje moet kunnen, maar het lijkt altijd over dezelfde mensen te gaan, waaronder vrouwen dus. Ik vind dat niet kunnen en al helemaal niet als het van leidinggevenden komt.’

Simone wil graag verandering zien. ‘Ik hoop dat we eindelijk eens klaar zijn met ongelijke behandeling. Ik denk dat het begint met elkaars verhaal horen. Ik voel me echt gehoord nu ik mijn verhaal kan delen en ik hoop dat andere vrouwen dat ook zo ervaren.’